რომ ვისმენ, რომ ჭინკები შემოესიენ საქართველოს, რომ არასამთავრობოები უნდა გავაკონტროლოთ, რომ არასრულწოვნების გათხოვება OK არის, რომ ახალგაზრდები ევროპაში გაიქცევიან და ქვეყანა დაიცლება, რომ რუსეთი ჩვენი მეგობარია, რომ დასავლური განათლება ცუდია, რომ ლიბერალურ ღირებულებებს თუ გავიზიარებთ ლამის დედ-მამის სახელი დაგვავიწყდება და მსგავს სისულელეებს, მგონია რომ ამ ხალხს ავიწყდება რომ თბილისში, საქართველოში ცხოვრობს. ეს ქვეყანა კი მიუხედავად ყველა დიდი პრობლემისა, მაინც ილია ჭავჭავაძის, ბარბარე ჯორჯაძის, იაკობ გოგებაშვილის,  ვაჟა-ფშაველას, კატო მიქელაძის, ნიკო ნიკოლაძის, მიხეილ ჯავახიშვილის და კიდევ ბევრი სხვა დემოკრატის ქვეყანაა, რომელსაც ჯერ კიდევ სადღაც მეხსიერების ირაციონალურ ნაწილში აქვს მათი ეს ღირებულებები შენახული, მაგრამ ეს იდეები ნელ-ნელა აუცილებლად იმძლავრებს და ბოლოს, ძალიან მალე, მაინც გაიხარებს.

ამ ხალხს რომ ვუსმენ კი ეს წარწერა მახსენდება ხოლმე, რომელიც პრაღის გაზაფხულის ჩახშობის მერე გაჩნდა ქალაქში და დღემდე, დღემდე არის იქ სადაც უნდა იყოს: ქალაქის ცენტრში. ზუსტად, მოსკოვშია მათი ადგილი!